Czterdzieści Dziewięć . ♥

Ostatnie słowa rozmazywały mi się pod wpływem łez. Nie mogłem uwierzyć, w to, że ją tak bardzo skrzywdziłem. Byłem zwykłym skurwielem. Co ja gadam? Nadal jestem. Jak ja mogłem ją tak bardzo skrzywdzić? Opuściłem głowę i schowałem twarz w dłoniach dając upust łzą. Gdy w końcu opanowałem emocje zszedłem na dół z listem w ręce. Nina zdążyła się obudzić i spojrzała na mnie. Pokazałem jej tylko kopertę, ona chyba zrozumiała. Usiadłem naprzeciwko niej i spojrzałem na nią swoimi czerwonymi od płaczu oczami.

- Przepraszam cie. Nina skarbie, błagam cię wybacz mi. Zapomnijmy o wszystkim i dajmy sobie kolejną szanse. Ja naprawdę nie chciałem cię krzywdzić. Przerosło mnie to wszystko. Wiem, że nie powinienem do takiej sytuacji dopuścić. Człowiek uczy się na błędach.

- Michał. Ja na razie nie umiem wybrać. Przepraszam. Zaprowadzisz mnie do sypialni?

Bez niczego od razu pomogłem jej wstać i zaprowadziłem ją i położyłem na łóżku. Widziałem, że była już wykończona, a nogi nie wytrzymywały ciężaru. Muszę jakoś spiąć się w sobie i zrobić wszystko by Nina zgodziła się dać mi szanse i naprawić wszystkie swoje błędy. Podczas, gdy Nina zasnęła postanowiłem pojechać na szybkie zakupy. Mariusz jej w niczym nie pomoże, bo zachciało mu się odwiedzić syna. Ale w sumie i lepiej, może przez ten czas uda bardziej mi się do niej zbliżyć. Przykro mi na nią patrzeć, jest taka smutna, w dodatku wykończona przez tą ciąże, strasznie schudła, na twarzy zapadły się już jej oczodoły i widać jej kości policzkowe.

Nawet się nie zorientowałem a już byłem w sklepie, kupiłem wszystko, co potrzebne, i trochę różniejszych produktów, na które może mieć Nina apetyt, i te, które w diecie przepisał jej lekarz. Szybko zrobiłem to, co miałem i szybko ruszyłem do domu, bo niedługo do dziewczyny ma przyjść pielęgniarka podać jej kroplówkę i kilka zastrzyków.

- Słoneczko, wstań, przyszła pielęgniarka. – Powiedziałem jej cicho do uszka, na co ta od razu otwarła swoje zaspane oczka.

Nina

- Jeszcze dwie kroplóweczki i podejrzewam, że zakończymy serię. Myślę, że powinna pani teraz zrobić badania kontrolne ciąży. Ginekolog przepisze pani dodatkowe witaminy.

Przytknęłam jej, Michał stał obok mnie i trzymał mnie za rękę zaś drugą trzymał kroplówkę.

Panie Michale, jeszcze jedna wizyta i wygryzie mnie pan z mojego fachu. – Zaśmiała się do niego, ale on nawet nie zaszczycił jej krótkim uśmiechem. Wpatrywał się tymi ślicznymi, błękitnymi oczami we mnie. W moją osobę. Było w nich tyle miłości.

- Michał chcę spać. – Powiedziałam, gdy odłączał mi kroplówkę

- Śpij dobrze księżniczko – powiedział, po czym pocałował mnie w czoło i wyszedł.

Obudził mnie silny ból w podbrzuszu. Na dworze panował już całkowity mrok. Bóle z każdą chwilą zwiększały się na mocy. W gardle stanęła mi ogromna gula, ale jakimś cudem udało mi się zawołać Michała. Na moje szczęście usłyszał mnie, ponieważ natychmiast zjawił się w moim pokoju.

- Nina krwawisz! – Zawył wchodząc do pokoju. Szybko złapał mnie w ramiona i zaniósł do samochodu. Stwierdził, że po karetkę nie ma, co dzwonić, tu się liczy każda sekunda. Szybko ruszył w stronę szpitala, po czym po zatrzymaniu samochodu zaniósł mnie na izbę przyjęć. Od razu przeniesiono mnie na salę operacyjną. Kubiaka niestety nie chcieli ze mną wpuścić. Na znieczulenie było już za późno, nie zdążyłoby się przyjąć, a w tym czasie dziecko mogło zdążyć umrzeć. Ból był niesamowity, w międzyczasie któraś z pielęgniarek jednak postanowiła się zlitować i dała mi jakieś znieczulenie i morfinę przeciwbólową, co w sumie trochę pomogło. Dziecko zaczęto od razu reanimować, a ja nie wiedziałam, co się dzieje. Po krótkim czasie usłyszałam głośny płacz. Lekarz położył mi ją na sercu i maleństwo od razu się uspokoiło.

- Gratuluje, ma pani śliczną córeczkę.

Rozpłakałam się ze szczęścia i delikatnie się do niej przytuliłam. Mój cud w końcu jest z nami.

Michał

W nocy obudziło mnie wołanie Niny. Szybko pobiegłem do jej pokoju i zauważyłem, że leży skulona na łóżku w krwi. Bez słowa złapałem ją na ręce i biegiem ruszyłem w stronę samochodu. Po przyjeździe do szpitala zabrali ją na salę operacyjną. Nie wiedziałem, co się z nią dzieje. Każdy lekarz bądź pielęgniarka, którzy przechodzili po korytarzu musieli się męczyć z moimi pytaniami. Po jakimś czasie usłyszałem krzyki i hałasy. Zerwałem się na równe nogi i wbiegłem na sale, ale od razu mnie z niej wyrzucono. Nie zdążyłem nic zauważyć. Chodziłem pod salą w tę i z powrotem, myśląc nad tym, co tam może się dziać. Gdy usłyszałem płacz dziecka maleńka łza spłynęła po moim policzku. W tym momencie wyszła jakaś pielęgniarka z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Gratuluję panu, ma pan śliczną i dzielną córeczkę. – Uśmiechnęła się promiennie i właśnie chciała odchodzić, lecz jeszcze ją zatrzymałem

- a co z moją narzeczoną?

- Wszystko dobrze, dzielna z niej dziewczyna, prawie cały zabieg przeszła bez znieczulenia, bo trzeba było bardzo szybko ratować dziecko, niestety nie było czasu na to, aby znieczulenie zaczęło działać.

Złapałem się za głowę. Co ta biedna, krucha mała dziewczynka, moja dziewczynka musiała tam przechodzić? To wszystko moja wina. Mogłem bardziej uważać, mogłem jej nie zostawiać. Nie miałaby problemów z ciążą i byłoby wszystko dobrze. Czekałem, aż przewiozą je na sale i od razu tam poszedłem. Nina była taka spokojna, wykończona, ale miała szeroki uśmiech na twarzy. Przynieśli nasza córeczkę. Była strasznie podobna do mnie tylko oczka miała po mamusi.

Nina

Zostałam już przewieziona na salę, Michał wszedł od razu za mną. Mała przyjechała chwilę później po rutynowych badaniach. Siatkarz od razu zatopił w niej swoje oczka. Była cała jak tata, tylko oczka miała po mnie. Od razu Michał domyśliłby się, że dziecko jest jego. Nie ma w niej nic z Mariusza, w sumie nawet nie ma skąd.

- Antonina. – Powiedział Michał wyrywając mnie tym z zamyślenia.

- Antonina. – Pokiwałam głową na znak, że się zgadzam.

Michał poszedł po kawę, a ja w tym czasie postanowiłam zadzwonić do Mariusza. Odebrał przy ostatnim sygnale lekko zadyszany.

- Halo? – Powiedział ostrym tonem

- Cześć słoneczko. Dzwonie ci powiedzieć, że maleństwo jest z nami na świecie. Jestem szczęśliwa. Tęsknie za tobą.

- będę za tydzień w Polsce. Na razie – powiedział, po czym się rozłączył. Nie rozumiałam jego zachowania. Jeszcze przed wyjazdem tyle obiecywał, obiecał, że kupimy dom, tylko po to żeby żyć z dala od Michała, ślub, kolejne dzieci.

- Przyszłam po dane dziecka.

- Antonina Masternak

- Nina.. – Zaczął Kubiak.

- Chcę żeby miała moje nazwisko

- Kubiak niech pani zapisze. – Zwrócił się do pielęgniarki – proszę cię nie rób mi tego.

- I co powiem, gdy znowu odejdziesz? Córeczko masz nazwisko tatusia, bo się deklarował swoją miłością, ale niestety nie była taka silna i odszedł? Zostawisz nas znowu, ja o tym doskonale wiem! Znowu przyjdzie i poświeci pizdą! Znowu zmiękną ci kolana i od nas odejdziesz. Nie ufam ci już.

- Nie mów tak. Wiem, że tak naprawdę nie myślisz.

- Właśnie tak myślę. Kocham Cię, ale uwierz mi, że jednocześnie cię nienawidzę!

- Nina nie rób mi tego. Błagam cię. Tak bardzo mi na Tobie zależy.

- Jestem w stanie wybaczyć ci zdradę, bo mi również na Tobie zależy. Powiem szczerze, że nie chciałabym cię stracić. Ale świadomość i ciche szepty mojej podświadomości w kółko podpowiadających mi o tym, że dotykałeś jej tak samo jak mnie chyba nie dam rady. 


Mam nadzieję, że się podoba. mam wizję na ciąg dalszy, ale jakoś nie wiem, co mam pisać aby wyszło tak jak chcę :) napewno nie będzie kolorowo. :)
Pytanie do was.
Kiedy kończymy ? :)
Kolejny po 15 ?