Czterdzieści Dwa . ♥

 Po zatrzymaniu się pod kliniką zaczęłam się trochę denerwować. Wysiadłam z samochodu i ruszyłam na poczekalnie. Siedziałam jak na szpilkach, a czas dłużył mi się niemiłosiernie. W końcu po wyczytaniu mojego nazwiska zerwałam się na równe nogi i ruszyłam do gabinetu. Lekarz wysłuchał mnie i kazał mi się położyć. Zrobił mi najróżniejsze badania. Zrobił mi również cytologię, aby wiedzieć, czy czasem nie zaczynają się pobudzać komórki rakowe.

- A więc powiem szczerze, że jednak moje podejrzenia się sprawdziły.

Zamarłam. Nie słuchałam tego, co dalej do mnie mówi tylko złapałam receptę i wyszłam z gabinetu. W klinicznej aptece wykupiłam zapisane leki i poszłam do samochodu. Położyłam głowę na kierownicy i się rozpłakałam. Po jakimś czasie otarłam mokre policzki od łez i odpaliłam samochód. Pojechałam prosto do domu. Żeby o niczym nie myśleć postanowiłam wszystko wysprzątać. Kiedy sprzątałam pokój po Amelii znalazłam parę jej rzeczy? Schowałam wszystko do jednego pudła i sprzątałam resztę. Łazienka zajęła mi najwięcej czasu, odłożyłam wszystkie kosmetyki na bok i zeszłam na dół. Napisałam Amelii, że zostawiła jeszcze jakieś rzeczy i wsiadłam w samochód. Pojechałam do sklepu meblowego i kupiłam drugą szafkę łazienkową. Zapakowałam ją od razu do samochodu i po powrocie do domu zabrałam się za skręcanie jej. Po ukończeniu wszystkie kosmetyki Kubiaka zapakowałam do niej. Zeszłam na dół i zabrałam się za robienie czegoś do jedzenia. Amelia odpisała mi, że przyjedzie po nie. Ok. przyjedzie to przyjedzie, nie moja sprawa. Gdy jedzenie było prawie gotowe usłyszałam dzwonek do drzwi. Stała w nich Amelia.

- Wejdź.

- Zabiorę swoje rzeczy i nie będę ci przeszkadzać.

- Robie schab zapiekany, zjesz ze mną? Za chwilę będzie gotowy.

- Nie chcę ci się narzucać.

- Nie narzucasz się, to ja proponuje.

- Dobra.

Poszła niepewnym krokiem za mną. Usiadła przy stole naprzeciwko mnie.

- Jak ci się układa z chłopakiem?

- Rozstaliśmy się. Stwierdził, że za bardzo się staram.

- To gdzie teraz mieszkasz?

- Znajoma wynajmuje mi pokój.

- Mela, ale ty tutaj masz swój pokój. Wróć normalnie do domu.

Spuściła głowę i milczała. Po chwili ją jednak podniosła i spojrzała na mnie.

- A jak u Ciebie i u Michała? Macie już wyznaczoną datę ślubu?

Spojrzałam na nią smutnym wzrokiem i wskazałam na rękę, na której, nie było już żadnego pierścionka.

- Co się stało?

- Wybrał Monikę.

- Że co kurwa zrobił? Czy on sobie cholera jasna jaja jakieś robi? No po prostu śmiechu warte.  Taki zakochany, a tak nagle wielce wrócił do Monisi? Powiedział ci coś chociaż?

- Nie. Zaczął z dnia na dzień coraz bardziej znikać, później już wszyscy wiedzieli, że się spotykają. Michał przez cały czas nie odzywał się do mnie. Mijaliśmy się cały czas, obiady jadał z nią, wszędzie za nami jeździła. Dostałam zdjęcie od chłopaków jak się z nią przytula. Później przyjechali oni, a za nimi Michał, który już na starcie mówił mi, że mnie kocha i mam mu dać szanse.

- No co za frajer. No kurwa mać. Zabije chyba gnoja jak go spotkam. Nie daruję mu tego. Wielce mi się deklarował, że nigdy nie zostawi, że nie pozwoli cię skrzywdzić, a nagle sam co robi? Woli wrócić do jakiejś lafiryndy, która na niego nawet nie zasługuje.?

- Wyżalił się jej nawet, że nie mogę zajść w ciąże

 - Że co on zrobił? Czy on ma naprawdę coś nie tak z tą swoją główką? Chyba muszę mu w niej poukładać trochę bo chłopaczyna chyba na głowę upadła. No, co za gad wstrętny.

Spojrzałam na nią i zaczęłam się śmiać, po czym podeszłam do niej i mocno się przytuliłam.

- Fajnie, że jesteś.

Powiedziałam, po czym pocałowałam ją w policzek. Zjadłyśmy i usiadłyśmy w salonie, trochę musiałyśmy nadrobić, więc od razu za to się zabrałyśmy. Pomogłam przewieźć jej wszystkie rzeczy z powrotem do naszego domu, bardzo się cieszyłam, że znowu wróciła i przynajmniej nie jestem sama. Ale jest jeszcze coś, o czym muszę jej powiedzieć.

Cieszycie się, że Amelia wróciła? Jak myślicie? Co się wydarzy  ? :)

13 kom = następny :)