Piętnaście. ♥

- Mateusz powiedz mi natychmiast, co się dzieje! – Powiedziałam z przerażeniem w oczach.

- Idzie siedzieć, a chwilę wcześniej jeszcze udało mi się załatwić, że mam z nim walkę. Pozamiatam tam go, że będą go szpachelką zdzierać – powiedział i uśmiechnął się do mnie szeroko zacierając ręce.

-, Ale ty głupi jesteś! Nie strasz mnie wariacie jeden! Myślałam, że coś innego, poważniejszego. – Zaczęłam sie śmiać i zdzieliłam mu delikatnie ręką przed głowę.

- Ja wiem jak dobrze zrobić żeby na twojej twarzy zagościł uśmiech. – Powiedział, po czym pocałował mnie w policzek. Pogadałam z nim jeszcze chwilę, ale widząc godzinę, którą wskazywał zegarek niestety musiałam zakończyć leniuchowanie. Opuściłam chłopaków. Tak chłopaków, bo po dłuższej chwili wszedł do pokoju Michał. Opuściłam ich w celu zrobienia obiadu, tak więc od razu udałam się do kuchni przyrządzić coś do jedzenia, tylko jeszcze nie wiedziałam, co. Złapałam za swojego laptopa, którego przywiózł Mateusz, podłączyłam pod Internet, który również on przywiózł i wyszukałam w Internecie ciekawego przepisu na Zapiekankę. Od razu zabrałam się za robienie.Przepis nie należał do najłatwiejszych, ale efekt na zdjęciu był niesamowity. Po skończeniu włożyłam ją do piekarnika i poszłam do chłopaków.

- Pamiętasz Ramona? – Pyta zaciekawiony Mateusz

- Pamiętam i co?

- Miał swoją bandę chyba było ich dwunastu, wyciągali sprawiedliwość z niektórych ludzi, ale przez to jedenastu poszło siedzieć. Jednego ojciec był prawnikiem, więc go uniewinnił, ale żaden z kumpli nie ma o to pretensji. Ramon z resztą siedzą w różnych więzieniach, a ten jeden jest ich pośrednikiem. Powiedziałem Ramonowi, co zrobił Przemek tobie. Ma załatwione, że jeśli trafi do któregoś więzienia, gdzie oni siedzą a zwłaszcza Rami to go będą tak katować i codziennie będzie łaził z kijem od miotły w dupię, żeby wiedział jak to jest przyjemne. – Powiedział, po czym zaczął się głośno śmiać, a ja tylko przewróciłam oczami.

- Kim jest ten Ramon, że tak stoi za Niną? – Spytał zaciekawiony Michał i patrzył to na mnie to na Mateusza.

- Ramon był moim kumplem od dziecka. Moi rodzice śmiali się, że mają drugiego syna, więc tak zostało. Dla Ramona była oczkiem w głowie, że gdy ja wyjechałem się kształcić, on chodził i pilnował mojej małej siostrzyczki bijąc wszystkich napotkanych chłopaków obok niej. – śmieje się zadziornie.

- A później dla niego ważniejsze było wjebanie się w problemy i zapomniał o mnie. – powiedziałam zirytowana i po raz kolejny przewróciłam oczami.

- Nie przesadzaj, mała – Pouczył mnie Mateusz a ja ponownie poszłam do kuchni. Przepis był szybki, że zapiekanka była już gotowa. Zawołałam chłopaków do stołu. Wszyscy milczeli mi to się nawet bardzo podobało. Po zjedzeniu oboje chwalili moje danie, a zwłaszcza Dziku, który jeszcze nigdy wcześniej nie miał okazji spróbować jedzenia mojej roboty.

Siedzieliśmy w ciszy i oglądaliśmy film pt. „ Nigdy więcej „ z Jeniffer Lopez, która była bita przez swojego męża. Mimo, że film przypominał moje wcześniejsze życie z Przemkiem uwielbiałam go. Pod koniec filmu zaczęłam analizować swoje życie. Przemek powinien się cieszyć, że żyję bo powinnam zemścić się na nim tak samo jak Jeniffer. Przemyślałam jeszcze parę innych spraw i w końcu nasunęło mi się jedno pytanie, które od razu im zadałam.:

- Kiedy będę mogła wrócić do domu?

- Źle ci ze mną? – zapytał oburzony Kubiak.

- Chcę po prostu wrócić do siebie nic więcej. – skrzywiłam się i wyszłam z salonu. Poszłam do swojego pokoju i postanowiłam pójść spać. Ale wcześniej postawiłam jeszcze na odprężającą kąpiel. Przesiedziałam w łazience ponad dwie godziny rozmyślając nad tym co dalej ze mną będzie? Co dalej z moim życiem? Za chwilę muszę iść do pracy. Potrzebuję pieniędzy. Pójdę do lekarza na obdukcję. Rany po zdarzeniu sprzed paru dni wciąż są takie same. Nawet rozcięcie na głowie wciąż takiej samej wielkości tylko nie krwawi. Wyszłam z wanny. Ubrałam się w piżamę i poszłam spać. Mimo, że była dopiero 18 ja byłam już zmęczona. Otuliłam się kołdrą i od razu Morfeusz objął mnie w swoje ramiona.