Osiem . ♥

- Co chcesz do picia? Kawę ? – Zapytał patrząc mi w oczy. Zamarłam. Te jego cudowne niebieskie oczy wpatrzone w moje. Mogłabym w nie patrzeć dniami i nocami.

„ Halo ! Nina obudź się ! Nie on! Nie myśl o nim! Obudź się !! Nina!!! „– Mówiła moja podświadomość. Skarciłam ją ja wyciągnięcie mnie z tego błogiego stanu.

Spojrzałam na niego i się zaśmiałam

- Kawę chcesz o północy ? Wystarczy ta ciężka zapiekanka, za kawę dziękuję

- A no tak zapomniałem która jest godzina, przepraszam. To może herbatę albo coś zimnego?

- Sok pomarańczowy jak masz.

- Masz szczęście zdążyłem dzisiaj kupić.

- No widzisz masz zaszczyt poczęstować mnie swoim świeżo zakupionym sokiem pomarańczowym – powiedziałam i zaśmiałam się .

- No w końcu mam. Nałożysz może zapiekanki a ja pójdę nakryć kanapę do spania?

- Na kanapie masz zamiar spać?

- No tak.

- To albo śpimy razem albo wracam do domu – odpowiedziałam i usiadłam przy zapiekance przy stole. Takim oto sposobem uratowałam go od spania na tej jego niewygodnej kanapie. Zjedliśmy i poszłam do jego łazienki wykąpać się i przebrać w jego koszulkę, a on w tym czasie zdążył pozmywać po naszym posiłku. Zaraz po mnie wszedł on do łazienki i 5 minut później znalazł się obok mnie w łóżku. Przegadaliśmy jeszcze godzinę i stwierdziliśmy, że pora spać więc każde z nas położyło się na swoim boku i poszło spać. Rano obudziły mnie drażniące mój nos włoski na klatce piersiowej, początkowo przytuliłam się do niego na co on odpowiedział tym samym, ale gdy poczułam ze to nie są Przemka silne ramiona wyskoczyłam z łóżka jak poparzona.

- Przepraszam ja już chyba pójdę . – Powiedziałam i zabrałam szybko swoje rzeczy z krzesełka po czym pognałam do łazienki. Stanęłam przed lustrem i klnęłam siebie w myślach. Jak się Przemek o tym dowie to go zabije.

Gdy wyszłam z łazienki Michał czekał na mnie z kawą w kuchni.

- Kawę? – Zapytał z nadzieją w głosie

- Przepraszam, ale lepiej jak już pójdę i dziękuje bardzo za miły wieczór i nocleg. – Powiedziałam po czym szybko ubrałam się i zbiegłam do swojej przyjaciółki. Jej mina gdy mnie zauważyła jest bezcenna, ale jak usłyszała gdzie nocowałam od razu na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Pogadałyśmy chwile i przypominało mi się, że miałam wykonać telefon w sprawie pracy, tylko zrobiłam mały błąd nie pytając gdzie to. Wziełam telefon do reki, spisałam numer z kartki i wbilam w telefon po czym wdusiłam zieloną słuchawkę. Jeden sygnał, drugi sygnał..

- Marek Panek, słucham

- Dzień Dobry, z tej strony Nina Masternak.

- Tak , słucham. O co chodzi. ?

- Od jednego z pana pracowników dowiedziałam się, że poszukujecie psychologa, tak więc chciałam się dowiedzieć czegoś więcej na ten temat, czy to jest jeszcze w ogóle aktualne. ?

- Tak jest nadal aktualne. Czy miałaby pani czas zjawić się dzisiaj tak za pół godziny na Hali Podpromie z pani CV i innymi dokumentami?

- Tak oczywiście, zjawie się.

- To do zobaczenia.  – odpowiedzieliśmy równo, po czym zakończyłam połączenie. Spojrzałam na Amelę i od razu rzuciłam się jej w ramiona. Byłam bardzo szczęśliwa mimo, że jeszcze nie było pewne, że dostałam tą pracę. Przyjaciółka namówiła mnie, żebym zadzwoniła do Kubiaka i poinformowała go o spotkaniu z jego pracodawcą. Na początku stawiałam opory, ale później stwierdziłam, że i tak chociaż to jestem mu winna za pomoc i z pracą i z noclegiem dzisiejszej nocy. Po przemyśleniach postanowiłam, że po prostu napiszę mu wiadomość to powinno mu starczyć. Od razu wybrałam jego numer, wcisnęłam „ nowa wiadomość tekstowa”. Popatrzyłam chwile na ekran i myślałam co napisać. Postawiłam na zwykłą prostotę.

„ Witaj. Miałam Cię poinformować w sprawie tej pracy, co dałeś mi do niej numer, tak więc to robię. Dzwoniłam i umówiłam się z jakimś Markiem Pankiem na Podpromie. Jeśli masz ochotę wiedzieć co dalej napiszę ci później co wynikło z naszej rozmowy. Przepraszam, za dzisiejszy dzień, ale także dziękuję za bardzo miły wieczór i bardzo mile towarzystwo w nocy. Nina. „

Spojrzałam na przyjaciółkę i głośno wypuściłam powietrze z płuc. Nie minęła chwila a odpowiedz już znalazła się na moim ekranie.

„ Jestem bardzo ciekawy co z tego wyniknie, dlatego cię tam zawiozę. Za 10minut widzę cię na dole! Nie przepraszaj ani nie dziękuj, już raz to zrobiłaś, a za chwilę będziesz miała okazję znowu to zrobić i się za to zrewanżować. ; * „

Odczytując tą wiadomość na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Szybko drukowałam swoje dokumenty i wygrzebałam z Amelii szafy coś co nadaje się na takiego typu spotkanie. 

_______________________________________________________________________________

Ale badziew ! ;/ 

Nie wyszedł mi ;/

Poprawię się obiecuję ;*

Odblokowana możliwość dodawania komentarzy przez konta anonimowe ;*<3

Kolejny po 10 komentarzach, bez mojej pomocy ;*<3