Trzydzieści Osiem . ♥

Na moje szczęście chłopacy nie mogli za mną pójść. Mimo, że mieli luźny trening to i tak musieli omówić strategie gry na walkę z Argentyną, z którą mamy dzisiaj stoczyć. Bardzo bolały mnie słowa Moniki oraz to, że Michał wyżalił się jej na temat naszych intymnych problemów. Zgonił wszystko na mnie, a może to właśnie w nim jest coś nie tak? Może powinien się po prostu przebadać, a nie czekać na decyzję o tym od lekarzy, po tym, gdy mi już nic nie pomoże? Gdy psychika mi siądzie zadręczaniem siebie o to, że to wszystko przeze mnie? Jestem już całkowicie wymęczona tymi całymi staraniami o to wszystko, a Michał nawet mnie nie wspiera. Codziennie, co ileś godzin muszę brać leki, które aby dobrze działały muszę brać o stałej godzinie i ani 10 minut później. Nienawidzę siebie za to, że jestem do niczego, że nawet nie potrafię spełnić kobiecego obowiązku oraz marzeń. Na mecz nie poszłam. Nawet nie wiem, jaki jest wynik i szczerze mówiąc nie interesuje mnie to. Straciłam ochotę na wszystko. Mam po prostu ochotę zapaść się pod ziemię i nigdy z niej nie wychodzić. Oszukać przeznaczenie i ominąć wszystko to, co złe na mnie czeka. Już od dziecka złe fatum uczepiło się mnie jak rzep psiego ogona i do teraz puścić nie chce.

Moje przemyślenia przerwał dźwięk dzwoniącego telefonu. Zapewne Michał. Nie odbieram. Niech sobie wszystko przemyśli. Ale.. Znowu! Kolejny raz ktoś natrętnie się do mnie dobija. Niechętnie podnoszę się z łóżka i podchodzę do dzwoniącego ustrojstwa w celu sprawdzenia, kto zakłóca mój spokój. Nieznany mi numer.

- Halo? – Pytam niepewnie

- Dzień dobry. Z tej strony Komisarz Marcin Frach z Komendy Głównej w Rzeszowie. Czy rozmawiam może z panią Niną Masternak? – Usłyszałam po drugiej stronie, a serce stanęło mi w gardle.

- Tak, przy telefonie. Słucham, o co chodzi? Stało się coś? Coś nie tak?

- Właśnie znajduję się pod pani domem, ale niestety nie zastałem pani w domu i pocałowałem klamkę – zaśmiał się – Sąsiadka jedynie poinformowała mnie o tym, że pani wyjechała i podała mi numer w celu skontaktowania się z panią.

- W obecnej chwili znajduję się we Wrocławiu w celach służbowych i następnie kieruję się na łódź i w inne miasta wraz z Reprezentacją Polskich Siatkarzy. Prawdopodobnie będę w domu w połowie października, ale to nie jest nic pewne.

- W takim razie proszę o skontaktowanie się ze mną po powrocie do domu pod tym właśnie numerem. Miłego pobytu życzę i jak najwięcej wygranych. Trzymam za was kciuki.

- Dziękuję bardzo, miło mi z tego powodu, oraz dziękuję za telefon. Miłego dnia życzę. Dowidzenia.

Odłożyłam telefon na szafkę i zaczęłam myśleć, dlaczego policjant do mnie dzwonił. Nic się chyba nie stało, bo raczej by mnie o tym od razu poinformował. Postanowiłam nie zawracać sobie tym wszystkim głowy. Schwyciłam swoją piżamę i poszłam pod prysznic. Gorąca woda parzyła moją delikatną skórę, ale przy okazji leczyła skaleczone serce. Po dłuższym czasie, wywoływała przyjemny dreszcz. Po wyjściu zmyłam do końca makijaż, który przez łzy i prysznic zdążył się prawie cały wymyć zostawiając ślady po sobie. Ubrałam się w piżamę, mimo, że chyba była dopiero godzina 18. Nie wiem, która była godzina i w sumie nie interesowało mnie to. Położyłam się od razu do łóżka. W nocy obudził mnie trzask drzwiami. Podniosłam się przerażona i spojrzałam na zalanego w trupa Michała. Wstałam, pomogłam mu się położyć do łóżka i poszłam spać dalej. Nadal nie wybaczyłam mu tego, że każdemu opowiada o tym, że nie mogę zajść w ciąże. A zwłaszcza jej. Tej, która to specjalnie wykorzystuje by jeszcze bardziej dobić mnie do dna. Nie dam jej tej satysfakcji i nie pozwolę się jej zbliżyć do Michała.

Rano obudził mnie jęk Miśka. Niech się męczy. Nikt mu nie kazał pić. Poszłam do łazienki, wykonałam poranną toaletę, ubrałam się i zeszłam na dół do restauracji. Byli tam prawie wszyscy. Nie było tylko Kubiaka. Usiadłam z nimi przy stoliku z jajecznicą i spojrzałam na nich.

- Żaden z was kaca nie ma?

- A co? Kubiaka męczy kac moralny? – Zapytał roześmiany Zibi

-, Co? Kto w ogóle wie ile on wypił? – Spojrzałam na nich. Każdy pobladł.

- To ja już muszę iść. – Powiedział Igła i szybko podniósł się

- Ja też. – W tym tempie prawie cała reprezentacja uciekła. Został tylko Zibi

- Nie powiedział ci, prawda?

-, O czym?

- Po meczu szybko wleciał cały w skowronkach do szatni, szybko się przebrał i wybiegł jak poparzony z szatni. Wszyscy myśleli, że się pogodziliście. Wyszliśmy zaraz po nim i zobaczyliśmy jak odchodzi razem z Moniką. – Ostatnie słowa wypowiedział prawie niesłyszalnie

- Z Moniką? – Wyszeptałam z łzami w oczach

- Nie chciałem, żebyś się ode mnie dowiedziała. Ale niestety, na nikogo innego nie możesz tutaj liczyć. – Wstał, po czym podszedł i przytulił mnie do siebie. – Nie płacz, proszę.

Wszedł Kubiak na stołówkę. Bartman od razu wstał i wyszedł posyłając przyjacielowi wrogie spojrzenie. Podszedł do mnie i chciał mnie pocałować, ale ja zostawiłam nietkniętą zawartość śniadania i wyszłam wymijając go szerokim łukiem.

No to co? 10 komentarzy - następny ?